نقش عوامل محیطی و اقلیمی در طراحی معماری پایدار

این مقاله در اولین همایش ملی معماری پایدار و توسعه شهری پذیرفته شده است.

فایل این مقاله به صورت word و قابل ویرایش است.

لینک مقالات همایش در سایت سیویلیکا (+)

چكيده

مسكن و ساختمان يكي از مهم ترين بخش هاي اقتصادي كشور بوده و طيف گسترده اي از ساير صنايع را براي فعاليت هاي خويش به همراه دارد. اصلاح الگوي ساخت و ساز، بهره برداري و بازيافت مصالح (در پايان عمر ساختمان) از دغدغه هاي مهم كشورها براي توسعه پايدار‌ مي‌باشد. در گذشته تاريخي ايران نيز الگوهاي بهينه مسكن (از جمله در مصرف انرژي و سازگاري با محيط) وجود داشته كه پشتوانه فرهنگي و اجتماعي خوبي محسوب‌ مي‌شوند. توجه و تأمل در استفاده از مصالحي كه كمترين اثرات منفي زيست محيطي را در مجموع دوره توليد مصالح، ساخت و به كارگيري در ساختمان، بهره برداري، نگهداري و همچنين دوره پس از اتمام بهره برداري را داشته باشد، امري ضروري است و همچنين طراحي مناسب ساختمان، عايق كاري ها، پوشش و چتر ساختمان به صورتي كه در مجموع عمر آن، كمترين تلفات انرژي را داشته باشد، از اهداف اين مقاله مي‌باشد. به نظر‌ مي‌رسد بتوان با به كار بستن سياستهايي كوشش هايي اساسي را در جهت صرفه‌جويي در مصرف انرژي و ايجاد يك تحول عظيم در نحوة توليد ساختمان را سامان داد. بهبود الگوي ساختمان و تلفيق با ديدگاههای زيست محيطي منجر به ارتقاي كيفيت مصالح مصرفي، روشهاي ساخت، روشهاي بهره‌برداري و بازيافت مي‌شود كه علاوه بر كاهش اثرات منفي بر محيط زيست، زمينه‌هاي نويني براي نوآوري و اشتغال در بخش ساختمان فراهم مي‌آورد.

واژه های کلیدی: الگوی بهینه مسکن،انرژی،طراحی