معماری سبز، رویکردی الزامی در راستای تحقق توسعه پایدار شهری

این مقاله در اولین همایش ملی معماری پایدار و توسعه شهری پذیرفته شده است.

فایل این مقاله به صورت word و قابل ویرایش است.

لینک مقالات همایش در سایت سیویلیکا (+)

چکیده

تحول صنعتی انسان را از زندگی در طبیعت به زندگی در شهرها کشانید. در نتیجه هجوم شهرنشینی بسیاری از زمین های طبیعی، کشتزارها، مراتع و ... دستخوش تغییرات شده و زیر ساخت و ساز رفته اند. با توجه بر لزوم کاهش نارساییها و مشکلات ناشی از این امر، ایجاد ساختمانهای سبز و در عین حال پایدار، با توجه معضلات زیست محیطی که وجود دارد برجسته تر می شود. یکی از راه حل های دسترسی به توسعه پایدار تجدید نظر در ارتباط با الگوهای ساخت و طراحی در زمینه های گوناگون زندگی بشری طراحی های صنعتی، ساختمانهای شهری و ... است. عناوین سبز و پایدار در واقع صفاتی هستند که وجود سازگاری با محیط زیست و ماندگاری را در یک موضوع یا مصنوع مثلاً ساختمان مشخص می کنند. معماری سبز در برگیرنده مصرف مقادیر زیست محیطی از قبیل مواد، انرژی و آب می باشد. راه نزدیک نمودن محیط ساخته شده به سبز بودن دربرگیرنده یک شیوه مناسب در طراحی ساختمانها می باشد. در ایجاد معماری پایدار باید به تمام منابعی که وارد ساختمان می گردند و یا مورد استفاده قرار گرفته می شوند توجه نمود. ایجاد یک بنای سبز منوط به حذف نمودن بسیاری از مخارج یا نیازهای اضافی است. در این پژوهش از روش توصیفی-پیمایشی استفاده شده است و گردآوری اطلاعات در آن نیز روش کتابخانه ای و اسنادی می باشد. این پژوهش بر آن است با بررسی ویژگیها و اصول حاکم بر معماری سبز (معماری پایدار) اقدامات لازم جهت دستیابی به طراحی پایدار در راستای توسعه پایدار، مورد بررسی قرار می گیرد.

کلمات کليدي: پایداری، توسعه پایدار ، ساختمان سبز، طراحی سبز، معماری پایدار.