بررسی ساختار اقلیمی در معماری مسکونی بومی قزوین

این مقاله در اولین همایش ملی معماری پایدار و توسعه شهری پذیرفته شده است.

فایل این مقاله به صورت word و قابل ویرایش است.

لینک مقالات همایش در سایت سیویلیکا (+)

چكيده:

معماری بومی ایران که حاصل تطابق معماری و طبیعت می­باشد، منجر به شکل گیری گونه های بسیار متنوعی از معماری اقلیمی شده است. به منظور مطالعه معماری مسکونی شهر قزوین، عملكرد اقلیمی حدود 20 نمونه خانه مسکونی بومی در شهر قزوین تحليل می شود. در این تحلیل مواردی چون فرم، جهت و الگوی استقرار بنا، نحوه ارتباط با زمین، ویژگی فضاهای باز، بسته و نیمه باز و ویژگی مصالح بکار رفته در نمونه های انتخاب شده مقایسه می شود. گونه شناسی ساختار کالبدی بناهای بومی قزوین نشان می دهد که در تمام عناصر معماری، سازگاری با شرایط محیطی و ویژگی های اقلیمی منطقه مورد نظر بوده است. بطور مثال جهت قرارگیری بنا با جهت تابش آفتاب و جهت وزش باد هماهنگ است و یا الگوی ارتباط فضاهای باز و بسته، نحوه استقرار فضاها در اطراف حیاط و کاربری زیرزمین که با نیاز حرارتی در فصل های مختلف سال مطابقت دارد. شکل گیری الگوهای متفاوت فرم و استقرار بنا امکان جابجایی محیط زیستی همزمان با تغییرات فصلی را ایجاد می سازد. همچنین نحوه ارتباط بنا با زمین می تواند در نوع کاربری آن تاثیر گذار باشد. تحلیل اقلیمی معماری بومی نشان می دهد که شرایط آسایش زیستی در این بناها به کمک عناصر معماری تامین و حفظ می شود و بناهای بومی به لحاظ دارا بودن ساختار اقلیمی، قادر به سازگاری با شرایط محیطی بوده، توانایی مقابله با شرایط بحرانی اقلیمی و استفاده از امکانات محیط طبیعی پیرامون خود را دارند.

واژه‌هاي كليدي: معماری بومی، ساختار اقلیمی، شرایط محیطی، عناصر معماری